تفاوت گیربکس خشک و گیربکس تر در خودروهای چینی

اصطلاحات “گیربکس خشک” و “گیربکس مرطوب” به نوع سیستم روغن کاری در گیربکس خودرو، به ویژه در گیربکس های دوکلاچه (DCT) اشاره می کند. تفاوت اصلی  این دو مدل ، در نحوه روغن کاری و خنک شدن کلاچ و دنده ها نهفته است. 

1.  گیربکس خشک به سیستم انتقالی اطلاق می شود که در آن کلاچ بدون نیاز به حمام روغن خارجی کار می کند. کلاچ و دیگر اجزای داخل گیربکس برای حفظ عملکرد خود به خنک کننده هوا و اصطکاک متکی هستند و به عنوان بخشی از عملکرد خود با روغن تعامل ندارند. 

• روغن کاری: اجزای گیربکس مانند چرخ دنده ها و یاتاقان ها توسط روغن موجود در گیربکس روغن کاری می شوند، اما خود کلاچ در روغن غوطه ور نیست. 

• خنک کننده: از آنجایی که کلاچ در روغن غوطه ور نیست، خنک سازی معمولاً از جریان هوا یا از طریق گردش روغن در دیگر قسمت های گیربکس انجام می شود، اما نه مستقیماً در اطراف کلاچ. 

• راندمان: گیربکس های خشک از نظر اتلاف نیرو سبک تر و کارآمدتر هستند زیرا اصطکاک اضافی ناشی از روغن را ندارند و همچنین به دلیل کشش کمتر، زمان پاسخگویی سریع تری دارند. 

• دوام: گیربکس های خشک ممکن است سایش بیشتری را در اجزای کلاچ تجربه کنند، به خصوص در صورت استفاده زیاد، زیرا خنک کننده و روغن کاری کمتری برای خود کلاچ وجود دارد. آنها می توانند بیشتر مستعد گرمای بیش از حد باشند و نیاز به مدیریت بهتر بارهای حرارتی دارند.

2. گیربکس مرطوب  از یک حمام روغن برای روانکاری و خنک کردن کلاچ و سایر اجزای انتقال استفاده می کند. 

دیسک های کلاچ کاملاً در روغن غوطه ور هستند که به کاهش اصطکاک و گرما کمک می کند. 

• روغن کاری: در گیربکس مرطوب، صفحات کلاچ در مایع انتقال (روغن) غوطه ور می شوند. این امر با کاهش اصطکاک بین صفحات کلاچ و اطمینان از عملکرد ثابت، به حفظ عملکرد روان کمک می کند. 

• خنک کننده: حمام روغن نه تنها قسمت های متحرک را روغن کاری می کند، بلکه به خنک شدن کلاچ و اجزای انتقال، جلوگیری از گرم شدن بیش از حد و بهبود قابلیت اطمینان در هنگام استفاده زیاد کمک می کند. 

• راندمان: گیربکس های مرطوب معمولاً به دلیل درگ ایجاد شده توسط روغن، افت قدرت بیشتری را تجربه می کنند. با این حال، این سیستم به خصوص در کاربردهای با کارایی بالا یا کارهای سنگین، بادوام تر و قابل اعتمادتر است. 

• دوام: گیربکس های مرطوب عموماً طول عمر بهتری نسبت به گیربکس های خشک دارند. غوطه ور شدن مداوم روغن به خنک تر نگه داشتن اجزا کمک می کند و خطر داغ شدن بیش از حد، سایش و پارگی کلاچ را کاهش می دهد.

3. مزایا و معایب

• گیربکس خشک: 

• مزایا: وزن سبک تر، پاسخگویی بیشتر و اتلاف انرژی کمتر. 

• معایب: افزایش خطر گرم شدن بیش از حد، سایش بیشتر اجزای کلاچ و طول عمر بالقوه کمتر در شرایط با تقاضای بالا. 

• گیربکس خیس: 

• مزایا: دوام بهتر، خنک کننده و روغن کاری برتر، به ویژه در شرایط رانندگی سنگین، سایش کمتر اجزای کلاچ. 

• معایب: اتلاف انرژی کمی بیشتر به دلیل کشش روغن، ساخت سنگین تر و پیچیده تر. 4. کاربرد در خودروهای چینی 

• در خودروهای چینی، گیربکس های مرطوب اغلب در مدل های عملکرد محور یا خودروهای رده بالاتر به دلیل دوام و توانایی آنها در تحمل گشتاور بالا استفاده می شود. به عنوان مثال، خودروسازان چینی مانند جیلی، بی وای دی و گریت وال موتورز ممکن است از گیربکس های مرطوب در مدل های پیشرفته تر یا پلت فرم های خودروهای الکتریکی خود، به ویژه برای نسخه های با کارایی بالاتر، استفاده کنند. 

• گیربکس های خشک، از طرف دیگر، ممکن است در مدل های مقرون به صرفه تر یا خودروهایی که به دوام و خنک کننده اضافی ارائه شده توسط حمام روغن نیازی ندارند، یافت شوند. گیربکس های خشک معمولاً در وسایل نقلیه کوچکتر و جمع و جورتر استفاده می شوند، جایی که وزن و کارایی مهمتر از دوام بسیار زیاد است. 

نتیجه گیری: تفاوت اصلی بین گیربکس خشک و مرطوب در خودروهای چینی (و در سطح جهانی) در سیستم های روغن کاری و خنک کننده نهفته است. گیربکس های مرطوب دوام و خنک کنندگی بهتری را ارائه می دهند و آنها را برای کاربردهای با کارایی بالا یا کارهای سنگین مناسب می کند. 

از طرف دیگر گیربکس‌های خشک کارآمدتر و سبک‌تر هستند اما ممکن است در استفاده‌های سنگین عمر کوتاه‌تری داشته باشند. انتخاب بین این دو سیستم به الزامات عملکرد خودرو و ملاحظات هزینه بستگی دارد.